ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΧΩΔΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

Για τη διαταραχή πανικού παρατηρήθηκε κίνδυνος νόσησης περίπου 13% στους συγγενείς των πασχόντων έναντι 1%-3% στους συγγενείς των μαρτύρων. Η συχνότητα εκδήλωσης της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής διαπιστώθηκε ότι είναι αυξημένη στους πρώτου βαθμού συγγενείς των πασχόντων από τη διαταραχή (19,5%), σε σύγκριση με το 3,4% στους συγγενείς των μαρτύρων. Όσον αφορά στις φοβικές δ. έχουμε 31% για την απλή φοβία έναντι 3%-4% στους μάρτυρες.
Η διαπίστωση ότι στους μονοζυγωτικούς διδύμους (έχουν κοινά όλα τα γονίδιά τους) παρατηρείται μεγαλύτερος βαθμός συμφωνίας για εκδήλωση αγχώδους διαταραχής σε σχέση με τους διζυγωτικούς διδύμους ( έχουν κοινά μόνο τα μισά τους γονίδια), 41% έναντι 4%, συνηγορεί υπέρ της θεωρίας ότι γενετικοί συντελεστές συμβάλλουν αποφασιστικά στην φαινοτυπική έκφραση της διαταραχής, αν και ο βαθμός αυτός δεν είναι 100% όπως θα αναμενόταν .
Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι φαίνεται να μεταβιβάζεται μια νευρωσική προδιάθεση για εκδήλωση αγχώδους διαταραχής στις οικογένειες των ασθενών. Περιβαλλοντικοί παράγοντες παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση των διαταραχών, χωρίς να γνωρίζουμε πως αλληλεπιδρούν με τους γενετικούς συντελεστές. Η πολυγονιδιακή-πολυπαραγοντική θεωρία κατά την οποία μεγάλος αριθμός γονιδίων μαζί με τυχαίους περιβαλλοντικούς παράγοντες δρουν αθροιστικά στην παραγωγή ευαισθησίας για εκδήλωση αγχώδους Δ., φαίνεται προς το παρόν επικρατέστερη.